Szkoła, a po niej – szkoła muzyczna. Kolejnym zaś było solidnie się zmęczyć grą w koszykówkę, pobimbać z kumplami czy też kręcić się po wiosce bez celu na rowerze. Właściwie głównym celem było nie mieć celu, tylko jeździć. Aż tu pojawia się znikąd – matura!! I co teraz… Trąbka jest fajna ale maturę trzeba zrobić. No to co...polski, historia i niemiecki. Zdobywam świat! Przynajmniej tak mi się wydaje. Tylko że co potem? Humanistą nie jestem, poza trąbką to jedynie znam się trochę na prądzie. Zainteresowań jest co najmniej kilka, ale tylko te dwie miały dla mnie sens. Jest coś takiego jak Politechnika czy jakoś tak… ale tam matematyka…? No i zaczęły się schody..i to przez duże „Scho”. Humanistą będę słabym i to z tych najgorszych. Nie ma wyjścia, matematyka będzie moją….przyjaciółką, pomyślałem. Powiem tak: było źle, było fatalnie, potwornie, perspektywa najbliższych kilku lat to katorga. Najpierw PWr Legnica – analiza matematyczna I kontra ja – 1:0. Algebra I vs. Ja – 1:0. Nawet dziekan chciał mnie puścić ale wiedziałem jedno, że ja muszę do Wrocławia. Zabieram papiery, jadę do domu liczyć pochodne i macierze jeszcze raz. Kolejny rok to Wrocław i Politechnika – wydział Elektryczny. Jest, udało się! No i jak było – było strzelanie do kaczek! Sterta skryptów, kserówek, sprawozdań na laborki, (tych w pewnym momencie było 6 na tydzień). Sprawozdanie z ćwiczeń – do poprawy, jakieś koło z rachunku różniczkowego – w plecy. Po drodze trzeba odrobić laborkę z Maszyn elektrycznych, do tego podstawy elektrotechniki 3, w międzyczasie poprawka z analizy II, bo przecież całki potrójne to materiał z 7 klasy podstawówki a Fic tego nie umie. No może z liceum…;) I co …? I Fic leży na plecach. Nie ma wyjścia oprócz jednego – dziekanka. Na II roku po takich przejściach to okazało się zbawienne. Nauczyłem się w końcu rachować, analizę „pchnąłem” do przodu, różniczki też. Wyprostowałem kilka przedmiotów i w końcu poszło. Nawet wymioty przed kolokwium z analizy II dziś wspominam z rozrzewnieniem.

Ale Wrocław to nie tylko Polibuda. To przede wszystkim szeroka kultura i jak się okazało – sporo pięknej muzyki. Pierwsze kroki na Pwr to też pierwsze kontakty z muzykami, koledzy i przyjaciele. We Wrocławiu wspaniale grają Jazz i… jak tu zrobić żeby grać tak jak oni? Ponoć jest wydział Jazzu na Akademii Muzycznej. Jak tam się dostać? To proste – zagrać egzamin!

No ale poziom mam chyba trochę za słaby, a poza tym co z Pwr? Na dwa fronty nie dam rady. Już teraz jest ciężko. To w takim razie plan był prosty – skończyć Polibudę, dużo więcej ćwiczyć i zagrać egzamin. Niech słowo ciałem się stanie! Trochę miałem problem bo nie miałem warunków, by ćwiczyć, szczególnie dożo. Okazało się że pod samą Polibudą jest duszpasterstwo „Most”, tam jest taki serdeczny zakonnik, który miał salki do użytku. No to tak, rano przed wykładami, a czasem pomiędzy gazem do „Mostu” póki ludzi nie ma. Śniadanko, kawka i 2 godziny mam dla siebie. I tak od poniedziałku do niedzieli. Czasem był kłopot bo niestety chętnych do odpoczynku między zajęciami było wielu ale udawało się dogadać. Przecież są też tam jakieś magazynki i kawałek wolnego miejsca, a czasem w „WC” też można poćwiczyć. Pojawiła się w tym czasie pewna postać – serdeczny starszy pan, profesor Akademii Muzycznej który prowadzi Big Band i podstawy improwizacji jazzowej na Akademii. Spotkałem go na warsztatach jazzowych w Pułtusku. Nazywał się Aleksander Mazur, pozwolił mi chodzić do niego na zajęcia jako wolny słuchacz. Tam też poznałem Piotra Wojtasika i wtedy wszystko stało się jasne – moim celem jest być studentem tej uczelni, grać w tym Big Bandzie i być w klasie Piotra. Trochę to kosztowało bo doba ma tylko 24h a Politechnika to sporo obowiązków. Ale na szczęście to już ostatni rok, mniej zajęć a i z pedagogami jakoś łatwiej się dogadać, więc szybko po zajęciach w tramwaj i na AM na podstawy.

Egzamin – tutaj powiem krótko : nogi z waty, tętno 300, w oczach strach i biegunka ale co tam, jak nie teraz to kiedy… No i jestem. Lista końcowa z ostatnich dwóch kandydatów jeden się dostał, szczęściarz!!! Klasa trąbki Piotra Wojtasika. A potem to już było tylko – gorzej!!! No i ciągle pod górkę. Okazuje się że naleciałości i złych nawyków miałem tyle, że gdyby odwzorować to na rozwoju człowieka to ja musiałem zwolnić i zawrócić mniej więcej do okresu jak waliłem w pieluchy. Nie było zmiłuj…

Przesłanie było banalne – chcesz grać, to graj! Chcesz być lepszy – ćwicz więcej. Chcesz grać jak Twoi koledzy – to może ich spytaj ile trzeba ćwiczyć… Bycie muzykiem to ciągły trening ducha i umysłu. Do tego drugiego wymagania minimalne to przynajmniej 2 rdzeniowy procesor i spory zapas RAM-u, bo niejednokrotnie było go za mało. Zwoje w mózgu się przegrzewały a RAM się zapychał.

Na pierwszych zajęciach dostałem od prof. Mazura proste przesłanie – „Jazz to droga po kamieniach i tylko pod górę”. Tutaj nie ma z górki.

„The shortest way is the longest one” - „Najkrótsza droga , to jest ta najdłuższa”.

Bycie częścią społeczności akademickiej na Politechnice jak i na Akademii Muzycznej było dla mnie zaszczytem. Bycie częścią klasy trąbek pod takimi skrzydłami – to duma. A najpiękniejsze jest to że to, co się zaczęło na Akademii w klasie trąbki, trwa do dzisiaj i nigdy się nie kończy…

A że jest wciąż pod górę...cóż… ma być pod górę. Jeśli chcę zajść wysoko, to musi być pod górę.